Diepe groeven.

De dame in mijn verhaal, ze was met haar 78 jaar voor het eerst met een serieuze klacht in het ziekenhuis beland. Nog net niet in paniek, of liever gezegd haar CVA liet het haar niet zo bewust meemaken op dat moment. Het letsel heeft diepe groeven achtergelaten.

Het besef dat ze niet meer naar haar eigen thuis zal gaan wonen komt nu mondjesmaat binnen. Ze logeert volgens haar zeggen in het zorghuis. Ze zijn hier erg goed voor mij maar, . . . . .

Ik oefen goed en doe wat ze zeggen wat ik moet doen! Met volle overtuiging! En dan weer een flard van wat ze thuis allemaal deed. Haar blik keert naar binnen en ze ziet zich zo gaan in haar eigen bloementuin. Maar of ik dat nog zal kunnen komt er dan zacht mompelend achteraan. Haar blik blijft afwezig en voor zichzelf. Al mijmerend over wat ze allemaal zou willen doen. Diepe groeven in een leven van een werkzame vrouw die altijd klaar stond voor de ander. Nu ze zelf hulp nodig heeft, en de rollen zijn omgekeerd, is het moeilijk om uit deze diepe groeven te komen.

Als ik op mijn fiets naar huis ga denk ik wel te weten uit welke diepe groeven ze de meeste kracht weet terug te halen. De diepe groeven van Veerkracht en Vertrouwen.